تأثیر آموزش شیوه های رفتاری گروهی بر سازگاری

چکیده   هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش شیوه های رفتاری گروهی بر سازگاری اجتماعی کودکان و نوجوانان مصروع بود. بدین منظور از بین جامعه آماری این پژوهش (کلیه 66 کودک و نوجوان مصروعی که برای انجام معاین ه پزشکی از ابتدای تیرماه تا پایان مردادماه 1384 به مرکز خدمات درمانی نور در اصفهان مراجعه کرد ه بودند)، 13 پسر و 17 دختر ( 30 نفر ) مبتلا به صرع براساس شباهت سنی ( 12 تا 1 8 )، نوع مدرسه (عادی یا استثنایی ) و محل سکونت (شهری یا غیرشهری ) انتخاب شد ند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه جای گرفتند. از آنجا که پژوهشگر به دلیل محدود بو د ن جامعه آماری قادر به گزینش تصادفی اولیه نبود، از روش نیمه تجربی استفاده گردید. به منظور سنجش متغیرهای پژوهش از دو پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (زیرمقیاس سازگاری اجتماعی ) استفاده شد. پایایی پرسشنامه سازگاری اجتماعی برحسب آلفای کرونباخ 797/0 محاسبه گردید. براساس طرح تحقیق دو گروهی با پیش آزمون پس آزمون ، متغیر مستقل آموزش شیوه های رفتاری گروهی و متغیر وابسته سازگاری اجتماعی (قالبهای اجتماعی ، مهارتهای اجتماعی ، علایق ضد اجتماعی ، روابط خانوادگی ، روابط مدرسه ای و روابط اجتماعی ) در نظر گرفته شد. متغیر مستقل در 5 هفت ه متوالی طی 9 جلسه 90 دقیقه ای و برای گروه آزمایش اجرا گردید. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که با کنترل پیش آزمون در نمرات پس آزمون بین دو گروه گواه و آزمایش در هیچ یک از زیرمقیاس ها و کل مقیاس سازگاری اجتماعی تفاوت معنادار ( 05/0 p> ) نبود. ولی شواهد نشان داد که با بررسی عامل سن ، مدت بیماری ، شدت علایم ، تعداد حملات ، میزان تحصیلات ، میزان تحصیلات پدر و مادر و معدل تحصیلی در کل مقیاس سازگاری اجتماعی ( 05/0 p< و 032/6 = f ) و در زیرمقیاس های قالبهای اجتماعی ( 05/0 p< و 510/7 = f ) و روابط مدرسه ای ( 05/0 p< و 872/4 = f ) بین دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت .   .